40 χρόνια από την ίδρυση της και μαζί με την Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (ΚΝΕ) που ιδρύθηκε το 1968, αποτελούν στις μέρες μας τις μοναδικές συγκροτημένες πολιτικές νεολαίες στη χώρα. Προσπάθειες για νεολαιίστικα μέτωπα έγιναν και από άλλους χώρους, τα οποία αποτέλεσαν είτε ευκαιριακά μορφώματα με εξάρσεις, είτε βούλιαξαν μαζί με τους κομματικούς φορείς που εκπροσωπούσαν. Πόσο επίκαιρο όμως είναι να συμμετέχει κανείς σε μία πολιτική νεολαία το 2014 και πόσο τελικά μπορεί να μία οργάνωση πολιτικοποιημένων νέων μπορεί να επηρεάσει τη δημόσια συζήτηση;
Για αρκετά χρονικά διαστήματα, οι πολιτικές νεολαίες αποτελούσαν οάσεις προοδευτικότητας μέσα σε ένα κομματικό σύστημα που ανάβλυζε ναφθαλίνη. Ήταν μάλιστα, κατά καιρούς, ξέφωτα καθαρών πολιτικών θέσεων, που δεν έτρεμαν τις γωνίες και τον οραματικό πολιτικό λόγο. Ήταν πεδία, όπου καλλιεργούνταν σε πρώτο στάδιο ο σπόρος νέων ιδεών, της πρωτοπορίας και της αντισυμβατικότητας. Σταδιακά αυτή η θέληση για αλλαγής παιδείας από τα κάτω, ατόνησε και στις νεολαίες επικράτησαν διαχειριστικές λογικές. Όπως και στα πολιτικά κόμματα, οι δημιουργικές φωνές έμειναν στο περιθώριο και αναπόφευκτα έμειναν πίσω ελάχιστοι ρομαντικοί να επιμένουν ή άνθρωποι που αντιμετώπιζαν την πολιτική ως μορφή διανομής εξουσίας.
Αν όμως χρειαζόμαστε μια κοινωνία που δε θα φοβάται την αξιολόγηση, τα ανοιχτά επαγγέλματα ή τον ανταγωνισμό, τότε δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε να πείσουμε τους πατεράδες μας. Τα παιδιά τους πρέπει να εκπαιδεύσουμε προκειμένου να αποφύγουμε όλα εκείνα που μας χρεοκόπησαν. Εκτός αν πιστεύει κανείς, πως ο 55άρης πατέρας του που δουλεύει 35 χρόνια στο Δημόσιο με πτυχίο Λυκείου, μπορεί να δεχθεί με ευχαρίστηση να παίρνει λιγότερα από ένα 35αρη με μεταπτυχιακό. Συνεπώς, αν κάτι πρέπει να αλλάξει σ” αυτή την κοινωνία, πρέπει αυτό να ξεκινήσει από τη βάση. Από τις επόμενες γενιές, πριν «καούν» και αυτές.
Πριν περίπου έξι μήνες, τα κοινωνικά δίκτυα γέμιζαν από νέους ανθρώπους που κατέβαιναν υποψήφιοι στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Η τάση αυτή, λόγω της μαζικότητας της κατέληξε σχεδόν σε ανέκδοτο, και σήμερα που οι εκλογές πέρασαν και τα 3/4 εξ” αυτών που κατέβηκαν δεν εξελέγησαν, επέλεξαν να επιστρέψουν στην πρότερη κατάσταση τους, πετροβολώντας το σύστημα και την πολιτική. Αν όμως κάποιος έχει διάθεση να συμβάλει σε μία διαφορετική Ελλάδα, γιατί να μένει στο περιθώριο; Γιατί να επιλέγει το εύκολο «αντάρτικο» αντί για το συντεταγμένο πολιτικό διάλογο;
Σημεία των καιρών θα μπορούσε να πει κανείς, όμως, όπως και το πολιτικό σύστημα, έτσι και οι νεολαίες έχουν ανάγκη από τους νέους που δουλεύουν, σπουδάζουν και δοκιμάζονται στην κοινωνία. Από αυτούς που ξέρουν τι θα πει ΟΑΕΕ, ΙΚΑ, Εφορία πριν συνειδητοποιήσουν ότι στα 30 τους δεν έχουν ένα ένσημο. Από αυτούς που αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι μόνο τα όρια συνταξιοδότησης που ρυθμίζονται εις βάρος της δικής μας γενιάς, αλλά μία ολόκληρη κουλτούρα που διαμορφώνεται στην κοινωνία υπέρ του ευκαιριακού, της ισοπέδωσης και της υποβάθμισης του ρόλου της αριστείας. Αν δε «σκοτώσουμε» αυτή την αντίληψη τώρα, που αρχίζει να φυτρώνει, θα βρούμε μπροστά μας ένα δάσος επίπλαστης ευημερίας που θα είναι καταδικασμένο να ξανακαεί, όπως κάηκε το 2009. Θέμα χρόνου θα είναι λοιπόν, να «ξαναπέσουμε από τα σύννεφα».
Η κοινωνία μας όμως πρέπει να αλλάξει και για να συμβεί αυτό ο δρόμος είναι ένας. Συμμετοχή στα κοινά και ενίσχυση των φιλελεύθερων ιδεών, ώστε να μην αφήσουμε άλλο χώρο στους λαϊκιστές, τους ακραίους και τους τυχοδιώκτες. Όχι άλλη κριτική πια, απ” έξω, εκ του ασφαλούς. Όχι κριτική από τον καναπέ ή την καφετέρια. Ενεργή συμμετοχή σε όσα μας αφορούν. Τα πράγματα ως γνωστών αλλάζουν από μέσα και οι μέτριοι γίνονται καλύτεροι ή παραμερίζουν από την πρώτη γραμμή, όταν όσοι έχουν τις ικανότητες βγαίνουν μπροστά και συντάσσονται σε κοινά μέτωπα. Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από άλλους που «θα» μπορούσαν, ψάχνει ανθρώπους που μπορούν και αντέχουν να δοκιμαστούν. Όχι καβάλα στο κύμα, αλλά κόντρα. Το «εύκολο» δεν είχε ποτέ σχέση με την ευθύνη.
πηγή radicals.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου