Το Ολοκαύτωμα και η διαχείριση της τραυματικής μνήμης-Βιβλιοπαρουσίαση στη Βέροια

Η Εταιρεία Μελετών Ιστορίας και Πολιτισμού Ν. Ημαθίας σε συνεργασία με το Κέντρο Τοπικής
Ιστορίας της Κ.Ε.Π.Α. Δ. Βέροιας παρουσιάζουν το έργο του του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου Γιώργου Κόκκινου με τίτλο "Το ολοκαύτωμα και η διαχείριση της τραυματικής μνήμης", των εκδόσεων Gutemberg.
Η παρουσίαση θα γίνει την Πέμπτη 14 Μαΐου 2015, ώρα 20:00, στο 2ο όροφο του Χώρου Τεχνών Βέροιας.

Ομιλητές
Χρήστος Σκούπρας, Δρ. Παιδαγωγικών
Γιώργος Λιόλιος, Δικηγόρος -Συγγραφέας
Γιώργος Κόκκινος, Καθηγητής Παν. Αιγαίου -Συγγραφέας

Συντονίστρια
Αναστασία Ταναμπάση, Ιστορικός - Υπ. Δρ. Ιστορίας

Ο καθηγητής –συγγραφέας Γιώργος Κόκκινος

Ο Γιώργος Κόκκινος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Εργάζεται ως καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Ρόδος) όπου υπηρετεί από το 1997 διδάσκοντας Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία και Διδακτική της Ιστορίας.. Έλαβε το πτυχίο του από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1983. Το 1984 εκπόνησε DEA στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης με πεδίο ειδίκευσης τη Βυζαντινή Ιστορία, την Ιστορία της περιόδου της Οθωμανικής κυριαρχίας και τη νεότερη και σύγχρονη ελληνική ιστορία, έχοντας ως επιβλέποντες καθηγητές την Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ και τον Σπύρο Ασδραχά. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές το 1994, λαμβάνοντας το διδακτορικό του δίπλωμα από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με επιβλέποντα καθηγητή τον Γεώργιο Λεονταρίτη.
Από το 1987 έως το 1997 εργάστηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Από το 1994 έως το 2004 υπηρέτησε στην Βουλή των Ελλήνων με αρμοδιότητα τα εκπαιδευτικά προγράμματα, τις επετειακές εκθέσεις και εκδηλώσεις και το εκδοτικό της πρόγραμμα.
Έχει επίσης διδάξει, σε προπτυχιακό επίπεδο, στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Πάτρας.
Σε μεταπτυχιακό επίπεδο, έχει διδάξει στα Παιδαγωγικά Τμήματα Δημοτικής Εκπαίδευσης των Πανεπιστημίων Αθηνών, Αιγαίου και Θεσσαλίας, στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Τμήμα Ιστορίας στο Ιονίου Πανεπιστημίου και, τέλος, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Είναι μέλος της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού, της Ελληνικής Εταιρείας Ιστορικών της Εκπαίδευσης, της Historical Association, της International Society for History Didactics και της IRAHSSE, ενώ συνεργάζεται με την Association for Historical Dialogue and Research..
Είναι υπεύθυνος των εξής επιστημονικών σειρών: «Διδακτικές προσεγγίσεις στο μάθημα της Ιστορίας» των εκδόσεων Μεταίχμιο, «Έκκεντρη Ιστορία – Ιστορία από το περιθώριο» των εκδόσεων Ταξιδευτής και «Εκπαίδευση και Ιστορία» των εκδόσεων Νοόγραμμα.
Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν την επιστημολογία της ιστορίας, την ιστορία της ιστοριογραφίας, τη διδακτική της ιστορίας, την ιστορία της εκπαίδευσης, την ιστορία των πολιτικών ιδεών, τη νέα διανοητική ιστορία, τη μελέτη του φασισμού, του εθνικοσοσιαλισμού και του Ολοκαυτώματος, τις σπουδές της μνήμης και του ιστορικού τραύματος, την ιστορικότητα των αντιλήψεων για το σώμα και των λόγων για τη δημόσια υγεία, την ιστορία της σωματικής αγωγής και του αθλητισμού.

Το βιβλίο "Το ολοκαύτωμα και η διαχείριση της τραυματικής μνήμης"
Το βιβλίο αυτό έρχεται να συνοψίσει αλλά και να αξιολογήσει τον ιστοριογραφικό, θεωρητικό και παιδαγωγικό στοχασμό που έχει διατυπωθεί αφενός για τις κρατικές πολιτικές μνήμης που αφορούν το Ολοκαύτωμα και αφετέρου για τους ειδικότερους τρόπους και τις μορφές προσέγγισης της τραυματικής του μνήμης από την πρώτη μεταπολεμική περίοδο έως τις μέρες μας.
Εύλογα, η Γερμανία ανάγεται σε παραδειγματική μελέτη περίπτωσης, όπως επίσης, σε μικρότερο εντούτοις βαθμό, η προσοχή στρέφεται στα κράτη-συνοδοιπόρους του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Όμως, η ανάλυση του συγγραφέα δεν αφήνει στο περιθώριο του προβληματισμού και τους τρόπους διαχείρισης που επέλεξαν τα κράτη τα οποία μετατράπηκαν άθελά τους σε "εργοστάσια θανάτου" (Πολωνία).
Ιδιαίτερα αναδεικνύονται θέματα όπως: 1) η ιστορική μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος και ο παραδειγματικός του χαρακτήρας, 2) ο ρόλος της τέχνης ως διαδικασίας αποτραυματοποίησης και αισθητικοποίησης, καθώς και η δυνατότητα ή η θεμιτότητα της αισθητικής αναπαράστασης του τραύματος, 3) η απονομή ιστορικής δικαιοσύνης και 4) η παιδαγωγική θεωρία αναφορικά με τη διαχείριση τραυματικών γεγονότων ή εμπειριών.