Ο Κεμαλίδης του παρελθόντος και του σήμερα
Στην όμορφη πόλη της Νάουσας υπάρχει ένα διαμαντένιο όνομα της ιστορίας του Άρη. Πριν από λίγες μέρες πήγα μέχρι εκεί για να συναντήσω έναν από τους τελευταίους ζωντανούς θρύλους του παλιού Άρη, τον θρυλικό μέσο της δεκαετίας του ’50 και του ’60, Ηλία Κεμαλίδη.
Ο Ηλίας, κοντά στα 80 πλέον, ήταν ο ιδιοκτήτης ενός φούρνου κοντά στην είσοδο της πόλης. Τον φούρνο πλέον διαχειρίζεται ο γιός του Σταύρος, αλλά ο κυρ Ηλίας περνάει μεγάλο μέρος της ημέρας του στο μαγαζί. Η πρώτη εντύπωση μόλις μπαίνεις στον φούρνο είναι φυσικά ο τοίχος δεξιά που είναι γεμάτος φωτογραφίες από ποδοσφαιρικές σκηνές των γηπέδων κάποιας άλλης εποχής. Ο Ηλίας Κεμαλίδης αποτέλεσε μέλος της ομάδας του Άρη από το 1955 μέχρι το 1965, παίζοντας συνολικά σε 175 παιχνίδια.
ΥΡ: Πως βρέθηκες στον Άρη από τη Νάουσα, ήταν η πρώτη μου ερώτηση.
ΗΚ: Το 1954 αγωνιζόμουνα στον τοπικό Ολυμπιακό Νάουσας και ο Άρης είχε έρθει για ένα φιλικό παιχνίδι προετοιμασίας. Πέτυχα και τα δύο γολ της ομάδας μου και εντυπωσίασα τους ανθρώπους των κιτρίνων. Σύντομα προσέγγισαν τον Ολυμπιακό και έκαναν μια προσφορά που δεν αρνήθηκαν οι δικοί μου. Να σημειώσω πως προτύτερα είχε ενδιαφερθεί ο ΠΑΟΚ, αλλά οι άνθρωποι του Άρη χειρίστηκαν καλύτερα, με πιο επαγγελματισμό, την υπόθεση και φυσικά με κέρδισαν.»
ΥΡ: Από τη Νάουσα στη Θεσσαλονίκη λοιπόν. Πως ήταν η ζωή εκεί; Πληρωνόσουν από την ομάδα; Πως ζούσες εκεί;
ΗΚ: Ο Άρης μου παραχώρησε ένα διαμέρισμα που μοιραζόμουνα με άλλους συμπαίκτες μου. Λεφτά δεν υπήρχαν, οι παίκτες δεν αμοίβονταν με σπουδαία ποσά. Ωστόσο σύντομα μου βρήκαν δουλειά σε ένα γραφείο, στην επιχείρηση του τότε προέδρου του Άρη.
ΥΡ: Το ποδόσφαιρο πως ήταν; Έπαιξες κατευθείαν στην πρώτη ομάδα;
ΗΚ: Βέβαια. Αγωνιζόμουν στον χώρο του κέντρου, όπου έκανα δίδυμο με τον Πόλι Στεργιώτη. Είχαμε μεγάλη επιτυχία και αγωνιστήκαμε μαζί για πάνω από δύο χρόνια, αλλά και με τον Ποζάνη. Κατόπιν έπαιξα μαζί με τον Χατζηκώστα, πάντα στον ίδιο χώρο. Το 1959 κερδίσαμε το τελευταίο πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης και από την επόμενη χρονιά παίξαμε στη νεοσύστατη Α’ εθνική. Είχα τη χαρά να παίξω κοντά σε μεγάλους παίκτες εκείνης της εποχής, όπως τον Μουφίτ Καλλιοτζή, τον Αλκέτα Παναγούλια, τον Βασίλη Λιακόπουλο, τον Στέλιο Παπουτσόπουλο, τον Νανάκο και άλλους πολλούς που τα ονόματά τους τώρα μου διαφεύγουν. Αργότερα έπαιξα με το νέο αίμα, τους Αλεξιάδη, Χρηστίδη, Ψηφίδη και όλους τους άλλους νέους παίκτες που πρωταγωνίστησαν τα επόμενα χρόνια.
ΥΡ: Θυμάσαι κάτι που σου έμεινε; Κάποια εμπειρία, κάποιο ματς που δεν μπόρεσες να ξεχάσεις;
ΗΚ: Αμα σου πω θα γελάσεις. Το 1964-65 κερδίσαμε μέσα στο Καραϊσκάκη μετά από πάνω από 30 χρόνια τον Ολυμπιακό. Στο ματς εκείνο είχε έρθει να με δει η αρραβωνιαστικιά και νυν γυναίκα μου. Όταν κερδίσαμε με 2-3 επικράτησε ένα τρελό γλέντι! Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για να πάμε στο αεροδρόμιο, μετά από λίγο αντιλήφθηκα πως …είχα ξεχάσει την αρραβωνιαστικιά μου στο γήπεδο! Μεγάλη μου στιγμή ήταν το 1962, όταν με κεφαλιά μου κερδίσαμε 0-1 τον Παναθηναϊκό μέσα στη Λεωφόρο. Επίσης θυμάμαι την τρομερή μας εμφάνιση με τη Ρόμα στο Καυτατζόγλειο το 1965. Ήμουν από τους κορυφαίους. Επίσης θυμάμαι και ένα 2-2 με τον Παναθηναϊκό στο Καυτατζόγλειο, όταν μπροστά σε 45.000 κόσμο δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε αφού δεχτήκαμε γκολ στις καθυστερήσεις του αγώνα. Και τότε είχα διακριθεί πάρα πολύ, αλλά αυτό που μου μένει είναι οι εκδηλώσεις του κόσμου και δυστυχώς η πικρία για την τελική ισοπαλία.
ΥΡ: Στις αρχές του 1963 έφυγες προσωρινά στην Αμερική. Τι συνέβη και επέστρεψες;
ΗΚ: Έφυγα μαζί με τον συμπαίκτη μου Χατζηκώστα. Εκεί μας βρήκανε δουλειά και ταυτόχρονα ομάδα για να παίξουμε. Δυστυχώς πίσω στην Ελλάδα ο Άρης δεν πήγαινε καλά και υπήρχε η πιθανότητα να υποβιβαστεί. Τελικά η σωτηρία θα κρίνονταν σε αγώνες μπαράζ με ακόμη 3 ομάδες. Η διοίκηση του Άρη μας έστειλε ένα τηλεγράφημα ζητώντας την βοήθεια μας. Δεν το σκεφτήκαμε καθόλου. Πήραμε το πρώτο αεροπλάνο και επιστρέψαμε. Έπαιξα στους αγώνες διαβάθμισης, κερδίσαμε και σωθήκαμε. Παρότι από την Αμερική μας ζητούσαν διακαώς, μας είχαν μάλιστα δώσει και τα εισιτήρια επιστροφής μετά τα μπαράζ, προτίμησα τελικά να μην απαρνηθώ την μεγάλη μου αγάπη, τον Άρη και παρέμεινα στην Ελλάδα. Στην Αμερική μας περίμενε μια μεγάλη ποδοσφαιρική καριέρα και σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά ο Άρης ήταν Άρης! Θυμάμαι με τη λήξη του αγώνα εναντίον της Προοδευτικής που μας εξασφάλισε την παραμονή, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα από τα μάτια.
ΥΡ: Έχεις παίξει στην Εθνική ομάδα;
ΗΚ: Έπαιξα δύο φορές. Δυστυχώς εκείνες τις εποχές ήταν πολύ δύσκολο για έναν παίκτη εκτός ΠΟΚ να διακριθεί στην Εθνική ομάδα. Ωστόσο κατόρθωσα να αγωνιστώ έστω και για τόσο λίγο.
YΡ: Τι θα ήθελες να ευχηθείς στον κόσμο του Άρη;
ΗΚ: Εύχομαι προπάντων υγεία στον καθένα ξεχωριστά. Ο Άρης σίγουρα δεν είναι σε καλή κατάσταση, ωστόσο δεν παύει να είναι μεγάλο σωματείο, ικανό να ξεπεράσει κάθε αντιξοότητα. Πιστεύω πως σε δύο χρόνια θα βρίσκεται και πάλι εκεί που του αξίζει να είναι, ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της Α’ κατηγορίας. Καλές γιορτές σε όλους!
Αυτός ήταν ο Ηλίας Κεμαλίδης, ένας μέσος από άλλες εποχές που με τη συνεχή και δυναμική παρουσία του στα χωμάτινα γήπεδα της εποχής του, έγραψε ένα χρυσό κεφάλαιο στην ιστορία του συλλόγου μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου