Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο, καθώς και αντίγραφο της θαυματουργού εικόνας της Παναγίας βρίσκονται στην Κρήτη, στην Ιερά Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου.
Πραγματοποιήθηκε λαμπρή υποδοχή στα Χανιά στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Χρυσοπηγής παρουσία πλήθους κληρικών, χιλιάδων προσκυνητών, τοπικών αρχόντων και των Ενόπλων Δυνάμεων. Στην συνέχεια μετέβησαν μετά στρατιωτικού αγήματος στην Ενορία Αγίων Κων/νου και Ελένης στην Αγυία όπου τέθηκαν σε λαϊκό προσκύνημα μέχρι την Παρασκευή 23 Μαΐου.
Κατά την υποδοχή ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κυδωνίας κ. Δαμασκηνός, απευθυνόμενος προς τον πανοσιολογιώτατο Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Παναγίας Σουμελά Αρχιμ. Αθηναγόρα Μπίρδα, που μετέφερε τα ιερά κειμήλια από τη Βέροια με τη συνοδεία μελών του Δ.Σ. του Ιδρύματος ( Ο σεβασμιώτατος Μητοπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων αφίχθη το βράδυ λόγω της συμμετοχής του στην εξόδιο ακολουθία του μακαρισοτύ Μητροπολίτου Ελασσώνους κυρού Βασιλέιου) μετάξύ άλλων είπε: «Πρόβαλε Σουμελιώτισσα στον ουρανό της Κρήτης, ευλόγησε τα όρη της, τους κάμπους, τ΄ακρογιάλια, τις μάνες, μάνα του Χριστού και τους αντρειωμένους, τους νιούς απού σε προσκυνούν, τις νιες που σε στολίζουν, τις πονεμένες τις καρδιές στη Χάρη σου π΄ελπίζουν. Παρθένε Παναγία μου στην Κρήτη καλώς ήρθες, απού κι αυτή ναι θρόνος σου και δεύτερο σου σπίτι’’».
«Μία ακόμη πρωτόγνωρη κατάσταση βιώνουμε, μία ακόμη ευλογημένη συγκυρία», τόνισε ο Σεβασμιώτατος, «μία υπερανθρώπινη παρηγοριά. Η Παναγία μας, των θλιβομένων η χαρά ήλθε να μας παρηγορήσει. Η Σουμελιώτισσα ήταν και θα είναι η παρηγοριά μας. Στο εικόνισμα της αφήνουμε πόνο, δάκρυα, στεναγμούς, ασθένειες και αμαρτίες. Ήλθε και σε μας για να πάρει από την μαρτυρική Κρήτη τον πόνο, τις ασθένειες, τις αμαρτίες μας και να πρεσβεύει αεί προς τον Ουράνιο Δεσπότη και Υιό της».
Ο Εσπερινός της εορτής των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Αγυίας και η ομιλία του σεβασμιωτάτου.
Μέγας πανηγυρικός Εσπερινός τελέστηκε την Τρίτη 20 Μαΐου στη μνήμη των Αγίων Κων/νου και Ελένης χοροστατούντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.κ. Παντελεήμονος, στον ομώνυμο Ιερό Ναό στην Αγυία.
Στο τέλος του εσπερινού πραγματοποιήθηκαν τα αποκαλυπτήρια υπέρθυρης αγιογραφίας η οποία ιστορεί το γεγονός της προσκυνητής ελεύσεως των ιερών κειμηλίων από τη Βέροια στην ενορία αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Αγυίας.
Μετά το τέλος του εσπερινού έγινε εσκήλωση στον προαύλιο χώρο με παραδοσιακά κρητικά χορευτικά συγκροτήματα.
Ο σεβασμιώτατος κατά την ομιλία του τόνισε:
«Πλουσίων δωρεῶν τά κρείττονα εἰληφώς παρά Θεοῦ, … καλῶς ἐν τούτοις διέπρεψας».
Ἑορτή μεγάλη καί χαρμόσυνο πανηγυρίζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἄγοντας τή μνήμη τῶν ἁγίων θεοστέπτων βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.
Ἑορτή μεγάλη καί χαρμόσυνο, διότι οἱ τιμώμενοι ἅγιοι ἔγιναν ὄργανα τῆς θείας Χάριτος προκειμένου ὁ Θεός ὄχι μόνο νά προσφέρει στήν Ἐκκλησία του τήν ἀπαλλαγή ἀπό τούς πολυώδυνους διωγμούς τούς ὁποίους ἐπί τρεῖς αἰῶνες ὑπέμενε, καί τήν ἐλευθερία τῆς πίστεως, ἀλλά καί γιά νά τῆς χαρίσει «ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλον, δόξα μαρτύρων, ὁσίων, ὡς ἀληθῶς, ἐγκαλλώπισμα», τόν τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου.
Ἑορτή μεγάλη καί χαρμόσυνο, διότι οἱ ἑορταζόμενοι ἅγιοι Κωνσταντῖνος καί Ἑλένη ἔγιναν ὄντως ἀποδέκτες τῶν πλουσίων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν ἐπαναπαύθησαν εἰς αὐτές, δέν τίς ἐχρησιμοποίησαν πρός ἴδιον ὄφελος καί πρός προσωπική προβολή καί δόξα, ὅπως πράττουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι, δέν τίς ἐχρησιμοποίησαν πρός αὔξηση τοῦ ὑλικοῦ των πλούτου καί μεγέθυνση τῆς αὐταρεσκείας καί ὑπερηφανείας τους, ἀλλά τίς ἀξιοποίησαν πρός δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί ἔπαινο τῆς Ἁγίας αὐτοῦ Ἐκκλησίας.
Ἔλαβε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος τή δωρεά τῆς οὐρανίου κλήσεως καί διά τῆς ἐνισχύσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τοῦ ὁποίου τό σύμβολο εἶδε στόν οὐρανό, κατόρθωσε νά νικήσει τούς ἀντιπάλους καί νά ἀναρρηθεῖ στόν θρόνο τῆς αὐτοκρατορίας ὡς μονοκράτωρ. Ὡς τέκνο ὅμως εὐσεβοῦς μητρός, τῆς ἁγίας Ἑλένης, ἀντιμετώπισε τή νίκη καί τήν ἐπιτυχία του ὡς δωρεά τοῦ Θεοῦ, καί τή βασιλεία ὡς μέσο διακονίας τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι ὡς ἱκανοποιήσεως ἐγωιστικῶν καί ἐφαμάρτων ἐπιδιώξεων. Διά τοῦτο καί ὄχι μόνον ἐτήρησε τήν ἀρχή τῆς ἀνεξιθρησκείας ἀλλά καί τήν ἐπέκτεινε διά τῆς ἀποδόσεως τῆς πλήρους ἐλευθερίας εἰς τούς εἰς Χριστόν πιστεύοντας καί διά τῆς στηρίξεως καί ἐνίσχυσεως τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος ἔναντι τῶν αἱρετικῶν καί ἰδίως τοῦ Χριστομάχου Ἀρείου, διά τῆς συγκλήσεως καί τῆς παρουσίας του εἰς τήν πρώτη ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενική Σύνοδο.
Ἡ ἐλευθερία καί ἡ στήριξη πού παρεῖχε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἰς τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ἐκφράσθηκε μόνο διά νόμων καί ἀποφάσεων, ἀλλά καί διά τῆς ἐνεργοῦ συμμετοχῆς καί δράσεως καί τῆς ἁγίας Μητρός του, τῆς ἁγίας Ἑλένης. Εἰς τήν δική της εὐσέβεια καί ἀγάπη εἰς τόν Χριστόν ὀφείλει ἡ Ἐκκλησία πολλούς ἀπό τούς πνευματικούς θησαυρούς της. Διότι χάρη στόν ζῆλο καί στίς ἄοκνες προσπάθειές της περισυνελέγησαν καί διεσώθησαν πολλά ἱερά ἀντικείμενα καί κειμήλια τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, μέ πρῶτο τόν τίμιο Σταυρό, τό σύμβολο τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου κατά τοῦ διαβόλου, καί ἀνηγέρθησαν ναοί ἱεροί γιά νά δηλώνουν εἰς αἰῶνα αἰῶνος τά σημεῖα τῆς γῆς «οὗ ἔστησαν οἱ πόδες Κυρίου» καί γιά νά ὁμολογοῦν τό μέγα θαῦμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Γι᾽ αὐτό καί δικαίως ὁ ἱερός τῆς Ἐκκλησίας ὑμνογράφος διαβεβαιώνει ὅτι οἱ ἑορταζόμενοι ἅγιοι δέν ἔγιναν μόνο ἀποδέκτες πλουσίων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀξιοποίησαν αὐτές δωρεές καί καλλιέργησαν τά δοθέντα τάλαντα ὡς δοῦλοι ἀγαθοί καί ἀπέδωσαν «καρπόν ἑκατονταπλασίονα».
Γι᾽ αὐτό καί δέν ἐστέφθησαν μόνο ἐπί γῆς διά τοῦ λάμποντος ἀλλά φθειρομένου καί παρερχομένου στέφους τῆς ἐπιγείου βασιλείας, ἀλλά ἐστέφθησαν καί ἐν οὐρανοῖς διά τοῦ ἀμαράντου στεφάνου τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ καί εὐφραίνονται διά παντός ἐν τῇ αἰωνίου αὐτοῦ βασιλείᾳ, δοξαζόμενοι καί τιμώμενοι καί ἐν τῇ ἐπί γῆς Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ.
Μέτοχοι τῶν πλουσίων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ εἴμαστε καί ὅλοι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε τή δυνατότητα νά λατρεύουμε ἐλεύθερα τόν ζῶντα Θεό, νά ὁμολογοῦμε ἐν παρρησίᾳ τήν πίστη μας διά τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως, πού συνετάγη κατά τό πρῶτο μέρος ἀπό τήν ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀλλά καί νά προσκυνοῦμε τόν τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου, τόν ὁποῖο βρῆκε καί διέσωσε ἡ ἁγία Ἑλένη.
Τμῆμα αὐτοῦ τοῦ πολυτίμου θησαυροῦ τῆς χριστιανοσύνης, πού ἐπί αἰῶνες ἐφυλάσσετο στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας τῆς Σουμελᾶ, τῆς Παναγίας τοῦ Πόντου, καί ἀπό ἐκεῖ μετεφέρθη εἰς τή νέα Μονή τῆς Παναγίας Σουμελᾶ στό Βέρμιο, μεταφέραμε καί ἐμεῖς κατόπιν παρακλήσεως καί προσκλήσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου σας, Μητροπολίτου Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ.κ. Δαμασκηνοῦ καί τοῦ ἱερατικῶς προϊσταμένου τῆς ἐνορίας αἰδεσιμολογιωτάτου πρεσβυτέρου π. Στυλιανοῦ Σταγάκη, μαζί μέ τήν ἱερά καί θαυματουργό εἰκόνα τῆς Παναγίας Σουμελᾶ εἰς τήν ἐνορία σας, εἰς προσκύνηση καί εὐλογία ὅλων σας καί εὐχόμεθα ἀπό καρδίας ὅπως ἡ Παναγία μας εἶναι πάντοτε σκέπη καί καταφυγή σας καί ὁ τίμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου μας φύλαξ καί ὀχύρωμα τῆς ζωῆς σας.
Αρχιερατικό συλλείτουργο της εορτής αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα πραγματοποιήθηκε Αρχιερατικό συλλείτουργο στον φερώνυμο Ιερό Ναό των Αγίων Κων/νου και Ελένης στην Αγυία, προεξάρχοντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος και συλλειτουργούντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτης Κυδωνάις κ. Δαμασκηνού.
Η ομιλία του σεβασμιωτάτου.
«Ὁ τῶν ἀνάκτων ἄναξ καί Θεός … διά σημείου τοῦ Σταυροῦ σέ, Κωνσταντῖνε, ἐζώγρησεν».
Πρίν ἀπό μερικές ἑβδομάδες, ἀδελφοί μου, ἑορτάσαμε τό σωτήριο Πάθος τοῦ Κυρίου μας, ἑορτάσαμε τό πιό συγκλονιστικό γεγονός τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο, τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πού εἶναι τόσο μεγάλη ὥστε ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νά δεχθεῖ νά θυσιάσει τόν μονογενῆ Υἱό του γιά χάρη τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἐξαντλήθηκε μέ αὐτήν τήν ὑπέρτατη θυσία του γιά τόν ἄνθρωπο· ὁ Θεός δέν ἐπαναπαύθηκε ἔκτοτε, ἀφήνοντας τόν ἄνθρωπο νά μεριμνήσει καί νά φροντίσει μόνος του γιά προσωπική του σωτηρία, ἀλλά ὡς πάντοτε φιλάνθρωπος καί πολυέλεος, ὡς εὐσπλαγχνικός καί ἐλεήμων πατέρας πού θέλει ὅλα τά παιδιά του νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια καί νά ἀπολαύσουν τά ἀγαθά πού ἑτοίμασε «τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», ἀγρυπνᾶ καί προσπαθεῖ νά βρεῖ τρόπους γιά νά μᾶς προσελκύσει στή σωτηρία, καθώς, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, «ὁ Θεός πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».
Ἄς μή θεωρήσουμε, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Θεός ἐπιχειρεῖ μέ αὐτό τόν τρόπο νά περιορίσει τήν ἐλευθερία μας, ἐπιβάλλοντάς μας τή σωτηρία· ἀσφαλῶς ὁ Θεός μεριμνᾶ γιά τό δικό μας συμφέρον καί γι’ αὐτό μᾶς καταδιώκει, ὅπως γράφει ὁ ψαλμωδός Δαβίδ, μέ τό ἔλεός του «πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς» μας μέχρις ὅτου πείσει γιά τήν ἀγάπη του, μέχρις ὅτου μπορέσει νά μᾶς ἑλκύσει κοντά του γιά νά μᾶς χαρίσει τήν ἀληθινή εὐτυχία καί μακαριότητα.
Τά παραδείγματα ἀπό τή ζωή τῶν ἁγίων καί τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πολλά καί ἕνα ἀπό αὐτά, ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακό, μᾶς προσφέρει ἡ ζωή τοῦ ἑορταζομένου σήμερα ἁγίου ἰσαποστόλου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου. Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει στή ζωή του μέ τρόπο ἀποκαλυπτικό καί συγκλονιστικό. Τοῦ ἐμφανίζει σέ ὅραμα τό σύμβολο τῆς θυσίας καί τῆς νίκης, τό σύμβολο τοῦ μονογενοῦς του Υἱοῦ, τόν Σταυρό, καί τοῦ λέει πώς μέ τό σύμβολο αὐτό θά νικήσει τούς ἐχθρούς του. Τό σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, πού, ὅπως γράφει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, ἀποτελεῖ γιά τούς Ἰουδαίους σκάνδαλο καί γιά τούς ῞Ελληνες ἀνοησία, γίνεται καί γιά τόν νεαρό ρωμαῖο καίσαρα ὅ,τι ἔγινε καί γιά τούς κλητούς τοῦ Θεοῦ «Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία», γίνεται τό μέσο τῆς νίκης καί τῆς κατισχύσεως τῶν ἐχθρῶν του, ἀλλά γίνεται ταυτόχρονα μέσο τῆς κλήσεώς του στήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Κωνσταντίνος πού αἰχμαλώτιζε τούς ἀντιπάλους του, γίνεται τώρα ὁ ἴδιος αἰχμάλωτος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἡ νίκη του ἐναντίον τοῦ Λικινίου μέ τή βοήθεια τοῦ Σταυροῦ δέν τόν ἀναδεικνύει μόνο μονοκράτορα τῆς ἐπίγειας βασιλείας τῶν Ρωμαίων ἀλλά καί κληρονόμο τῆς οὐράνιας βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Θά μποροῦσε ὁ νεαρός βασιλεύς νά ἀγνοήσει τό μήνυμα τοῦ βασιλέως τῶν βασιλευόντων Θεοῦ, ἀλλά τότε θά εἶχε παραμείνει ἕνας ἀπό ὅλους τούς ἐπιγείους ἄρχοντες πού τό πέρασμα τοῦ χρόνου κάνει τήν ἀνάμνησή τους νά ξεθωρίζει καί τά ὀνόματά τους νά σβήνουν· ὅμως ὁ Κωνσταντίνος τό ἀποδέχθηκε καί τό ἀκολούθησε γιά νά ἀναδειχθεῖ μέγας καί ἰσαπόστολος καί ἅγιος καί ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ καί νά τιμᾶται καί ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Ἀδελφοί μου, ἡ περίπτωση τῆς θαυματουργικῆς κλήσεως τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀπό τόν Θεό δέν εἶναι γεγονός μοναδικό, καθώς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ γιά ὅλους μας εὐκαιρίες προκειμένου νά μᾶς προσελκύσει κοντά του.
Βεβαίως, ἄς μήν περιμένουμε ἐμεῖς τόσο ἐντυπωσιακές εὐκαιρίες, ἀλλά ἄς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Θεός ἐπιδιώκει νά μιλήσει καί στή δική μας ψυχή σέ μιά στιγμή πού θά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀκούσουμε τή φωνή του, σέ μιά στιγμή τῆς ζωῆς μας πού θά εἴμαστε προετοιμασμένοι γιά νά τόν δεχθοῦμε καί νά τόν ἀκολουθήσουμε. Δέν ἔχει σημασία ποιά στιγμή θά εἶναι αὐτή· μπορεῖ νά εἶναι μιά στιγμή χαρᾶς, ἀλλά μπορεῖ νά εἶναι καί μιά στιγμή θλίψεως ἤ ἀπογοητεύσεως ἤ ἀσθενείας ἤ προσωπικῆς δυσκολίας. Τό ζητούμενο εἶναι νά κατανοήσουμε καί νά δεχθοῦμε τό κάλεσμά του, πού εἶναι πάντοτε κάλεσμα ἀγάπης, γιά νά μπορέσει ὁ Θεός νά μᾶς εἰσαγάγει στή χαρά τῆς βασιλείας του καί νά μᾶς κάνει μετόχους τοῦ ἐλέους καί τῶν δωρεῶν του, γιά νά μᾶς κάνει οἰκείους του καί νά μᾶς ἀναδείξει κληρονόμους του, ὥστε νά εὐφραινόμαστε αἰωνίως στόν οὐρανό μετά πάντων τῶν ἁγίων του.
Τιμῶντας σήμερα, ἀδελφοί μου, δύο γεγονότα τῆς συγχρόνου ἱστορίας τοῦ Γένους μας, τή μάχη τῆς Κρήτης καί τή γενοκτονία τοῦ Ποντιαακοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὑποκλινόμεθα ἐνώπιον τῆς θυσίας τῶν πατέρων μας ἀλλά καί τῆς γενναιότητος τῆς ψυχῆς τους, καί παρακαλοῦμε τόν Θεό νά ἀναπαύσει τίς ψυχές τῶν πεσόντων ἐν σκηναῖς δικαίων· παρακαλοῦμε τήν Παναγία μας νά φυλάσσει πάντοτε τήν πατρίδα καί τό εὐσεβές μας Γένος ἀπό παντός ἐχθροῦ καί παντός κινδύνου καί τόν τίμιο Σταυρό νά προηγεῖται πάντοτε τῶν ἀγαθῶν μας ἔργων καί νά ἀποτρέπει κάθε ἐπήρεια τοῦ ἀντικειμένου πού μᾶς ἀπειλεῖ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου