Μία από τις Χειρότερες Ιστορίες Ρατσισμού στην Ελλάδα

                                     21 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού

Τον Ουαλίντ τον ήξερα μέσα από μια φωτογραφία. Εκείνη τη φρικτή εικόνα που έκανε το γύρω του κόσμου μια μέρα του Νοεμβρίου το 2011. Ήταν πεσμένος  σ’ ένα δέντρο με μια αλυσίδα στο λαιμό, σε ημιλιπόθυμη κατάσταση και με το πρόσωπο του παραμορφωμένο από τα χτυπήματα.
Πέρασαν 2,5 χρόνια από εκείνο το Σάββατο που ζήτησε τα δεδουλευμένα του από το αφεντικό του και βρέθηκε αλυσοδεμένος επί ώρες σ’ ένα στάβλο να τον βασανίζουν, να τον απειλούν και να τον προσβάλλουν τέσσερα άτομα μαζί διασκεδάζοντας. «Σε έχω δέσει όπως δένουν τις καμήλες στην Αίγυπτο», «Είναι η τελευταία σου μέρα, θα σε θάψω εκεί που είσαι» του έλεγαν. Δύσκολο να το χωρέσει το μυαλό σου. Εύκολα όμως βρέθηκαν εκείνοι οι δικαστικοί λειτουργοί που άφησαν ελεύθερους με περιοριστικούς όρους τους δράστες. Την Τρίτη ο Ουαλίντ έφυγε πάλι απογοητευμένος από το δικαστήριο του Πειραιά. Η δίκη πήρε για δεύτερη φορά αναβολή. Θα πρέπει να περιμένει ξανά μέχρι τις 10 Ιουνίου

Τον βρήκα στη Σαλαμίνα, εδώ που έφτασε πριν 3,5 χρόνια από την Αίγυπτο, αφήνοντας μια γυναίκα και δύο παιδιά στην πατρίδα του για να αναζητήσει δουλειά, και που έμελλε να γίνει ο τόπος του μαρτυρίου του. Είχε αυτή την ευγένεια του ανθρώπου που είναι εξοικειωμένος με την προσβολή και την αδιαφορία και δείχνει ευγνωμοσύνη όταν του συμπεριφέρεσαι με σεβασμό. Στο ραντεβού μας ήρθαν και μερικοί φίλοι και συμπατριώτες του. Από τότε που κακοποιήθηκε τον έχουν στο νου τους και προσπαθούν να τον βοηθήσουν. Είναι θυμωμένοι. «Πες μου, υπήρχε περίπτωση ένας ξένος να χτυπήσει μ’ αυτό τον τρόπο έναν Έλληνα και να μην βρισκόταν στη φυλακή από την πρώτη μέρα;» με ρωτάνε.
«Δούλευα στο φούρνο 12 ώρες τη μέρα επί ένα χρόνο και τέσσερις μήνες. Από τις 4:30 το πρωί μέχρι το μεσημέρι ή το απόγευμα. Μου έδιναν 800 ευρώ και δεν είχα ασφάλιση, γιατί δεν είχα χαρτιά. Μου μιλούσαν συχνά άσχημα. Κορόιδευαν τη θρησκεία μου, το χρώμα μου, τη γλώσσα μου αλλά εγώ έβαζα το κεφάλι κάτω γιατί ήθελα να βγάλω ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά μου. Έχω δύο μικρά κοριτσάκια στην Αλεξάνδρεια.» μου λέει με σπαστά ελληνικά.

Σήμερα είναι άνεργος. Δεν ξαναδούλεψε μετά το βασανισμό του. Δε βρίσκει δουλειά γιατί οι δυνατότητες του είναι πια πολύ περιορισμένες και οι καιροί ζόρικοι. Μπορεί πλέον τα σημάδια από τα χτυπήματα να έχουν φύγει αλλά του άφησαν κουσούρια. Έχασε την όραση του στο αριστερό μάτι, το αριστερό του πόδι δεν το πατάει καλά και έχει ακόμα αίμα στα νεφρά του. «Πονάω  καμιά φορά. Άσε που από το άγχος και την ταλαιπωρία έπαθα ζάχαρο και παίρνω φάρμακα». Τον ρωτάω αν μπορεί να γίνει εγχείρηση στο μάτι του. «Δεν ξέρω γιατί δεν έχω λεφτά και δε ρώτησα» απαντά.

Τότε που τον έπιασαν το αφεντικό του, ο γιος του και δύο φίλοι τους, πέρα από τα υπόλοιπα, του έκλεψαν 12.350 ευρώ. Ήταν οικονομίες μηνών που είχε μαζέψει αυτός και κάποιοι συμπατριώτες του για να τα στείλουν στις οικογένειες τους στην Αίγυπτο. Απ’ αυτά επέστρεψαν μόνο 5.920 ευρώ. Τα υπόλοιπα ,όπως ομολόγησε με μεγάλη κυνικότητα ο δράστης, τα χρησιμοποίησε για να πληρώσει το ενοίκιο του μαγαζιού και να καλύψει διάφορα έξοδα. Όπως μου εξηγούν οι φίλοι του, γιατί ο ίδιος ντρέπεται, ο Ουαλίντ δεν έχει πλέον καθόλου λεφτά. Έχει περιορίσει τα τηλεφωνήματα στην οικογένεια του στην Αίγυπτο γιατί κοστίζουν ακριβά οι κάρτες και όταν πρέπει να πάει στον Πειραιά για κάποια δουλειά, περπατάει με τα πόδια μέχρι το  ferry boat.

«Όποτε με βρίσκει από τότε με βρίζει. Δυο φορές που με πέτυχε τυχαία, με απειλούσε. Την πρώτη φορά σταμάτησε με το αμάξι μόλις με είδε και μου φώναζε πως αν δε φύγω από τη χώρα θα με στείλει πεθαμένο στην Αίγυπτο. Τη δεύτερη φορά ήταν μαζί με άλλους δύο φίλους του σε ποδήλατα και μου είπαν πάλι να σηκωθώ να φύγω γιατί αλλιώς θα με βρουν νεκρό. Πήγα στην Αστυνομία και κατήγγειλα το γεγονός. Δεν είχα λεφτά να πληρώσω το παράβολο για να κάνω μήνυση και έγινε εισαγγελική παραγγελία. Μου είπαν οι αστυνομικοί να μην ανησυχώ. Στο δικαστήριο πάλι ήταν προκλητικός».

Ο ιδιοκτήτης του φούρνου, πρώην δημοτικός σύμβουλος, αντιδήμαρχος στα Αμπελάκια και δράστης της κακοποίησης εις βάρος του Ουαλίντ,  συνελήφθη αλλά δεν προφυλακίστηκε. Κυκλοφορεί ελεύθερος και ανοίγει καθημερινά το μαγαζί του, αφού πλήρωσε τα νοίκια που χρωστούσε με τα λεφτά του Ουαλίντ. Του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για αρπαγή, ληστεία, απρόκλητη σωματική βλάβη, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας και απασχόληση αλλοδαπού χωρίς άδεια παραμονής.

Η μητέρα του Ουαλίντ όταν είδε τις φωτογραφίες του κακοποιημένου γιου της στην τηλεόραση, πήγε να τρελαθεί. Μόλις κατάφερε να φτιάξει τα χαρτιά του  - τις πρώτες μέρες μετά το γεγονός τον έστειλαν στην Πέτρου Ράλλη για απέλαση - ταξίδεψε στην Αίγυπτο για να τον δουν και να ηρεμήσουν. «Θα μείνω εδώ, όχι μόνο μέχρι να γίνει το δικαστήριο αλλά και μετά. Να αποδείξω στον κόσμο ότι αγάπησα την Ελλάδα. Αυτοί ήταν κακοί , όχι όλος ο κόσμος. Φοβάμαι όμως μήπως δε βρω το δίκιο μου. Κάθε φορά που παίρνει αναβολή το δικαστήριο απελπίζομαι. Ακόμα δε μπορώ να κοιμηθώ»

Μαζί του είναι ο Μοχάμετ. Τον είχε βρει το πρωί της Κυριακής μαζί με άλλους δύο Έλληνες, μόλις κατάφερε να δραπετεύσει και να βγει  στο δρόμο. «Εκείνο το βράδυ δεν ήρθε σπίτι και θορυβηθήκαμε. Πήγαμε να τον βρούμε στη δουλειά και ο φούρναρης έκανε τον ανήξερο. Τον ψάχναμε όλο το βράδυ. Την Κυριακή το πρωί, είδα στο δρόμο μια γυναίκα να φωνάζει. Σταμάτησα και είδα τον Ουαλίντ. Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα. Το πρόσωπο του ήταν μελανιασμένο και πρησμένο. Κάθονταν φοβισμένος δίπλα στο δέντρο».

Ο Μοχάμετ είναι μάρτυρας στη δίκη και ανησυχεί μήπως με τις συνεχείς καθυστερήσεις, λήξει η άδεια του και δεν προλάβει να καταθέσει. Η Σταυρούλα Κοκλιώτη, η δικηγόρος του, προσπαθεί να τους καθησυχάσει. «Τον Ιούνιο πιστεύω ότι θα γίνει και θα τελειώσουμε»

Στο δικαστήριο είχαν συγκεντρωθεί την προηγούμενη φορά μέλη του τοπικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής. Ρώτησα τον Ουαλίντ αν η οικογένεια έχει σχέση με τη Χρυσή Αυγή. «Δεν ξέρω. Γίνεται όμως κάποιος που δεν είναι ρατσιστής να κάνει αυτή την πράξη;» απαντάει. Έχει δίκιο. Λίγη σημασία έχει αν κάποιος είναι οργανωμένο μέλος σ’ ένα αποδεδειγμένα νεοφασιστικό μόρφωμα. Αυτό που έχει σημασία είναι ο εκφασισμός της κοινωνίας. Το χε γράψει πολύ ωραία και σχεδόν προφητικά ο Μάνος Χατζιδάκις: « Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του… Και το κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή»



                                                       πηγή vice.com