Ν. Λιολιόπουλος: Η ελληνική κρατική βιομηχανία ζάχαρης, λειτούργησε όπως ακριβώς λειτούργησε το ελληνικό δημόσιο στο σύνολο του

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι στο άκουσμα της είδησης ότι η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης θα
περάσει όπως όλα δείχνουν στα χεριά ξένων επενδυτών αφού η πολυετής διαδικασία πώλησης της έλαβε τέλος, θα εικάσουν ότι η εξέλιξη αυτή θα προβλημάτιζε τους έλληνες αγρότες, μιας και η Ελληνική κοινωνία δεν είναι συνηθισμένη στις αποκρατικοποιήσεις, πόσο μάλλον δε όταν πρόκειται για ξένο αγοραστή.

Κατά τέτοιο όμως δεν ισχύει. Οι αγρότες τευτλοπαραγωγοί, βλέπουν με καλό μάτι αυτή την εξέλιξη που την περίμεναν μάλιστα από καιρό. Σίγουρα ανάμεσά μας θα υπάρχουν και αρκετοί, που θα ήθελαν να συνεχίσει η κατάσταση όπως ήταν πριν, αλλά αυτό δεν μπορούμε παρά να το κατατάξουμε στους «ευσεβείς πόθους» μιας μερίδας βολεμένων. Η επιστροφή στο προηγούμενο μοντέλο διοίκησης θα ήταν απλά καταστροφική. Γιατί άραγε όμως οι αγρότες τευτλοπαραγωγοί βλέπουν αυτήν την εξέλιξη με θετική διάθεση; Έχουν ασπασθεί τις αρχές του φιλελευθερισμού που απαιτεί μείωση του κράτους;

Όχι αυτό δεν είναι βέβαια αλήθεια, αν και θα το επιθυμούσα πολύ. Οι αγρότες, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι η λειτουργία του κράτους, όπως αυτό ήταν δομημένο τα τελευταία τριάντα χρόνια, έφτασε την βιομηχανία σε δυσχερέστατη θέση και ανάγκασε τους αγρότες να φύγουν μαζικά από την καλλιέργεια τεύτλων με μεγάλο κόστος, αφού οι επενδύσεις που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια σε εξοπλισμό μηχανημάτων, τους έφεραν σε οικονομικό ναδίρ.

Η ελληνική κρατική βιομηχανία ζάχαρης, λειτούργησε όπως ακριβώς λειτούργησε το ελληνικό δημόσιο στο σύνολο του. Θα έλεγα μάλιστα πως ήταν καθρέφτης της λειτουργίας του αυτής. Όλες οι σύγχρονες ελληνικές παθογένειες βρήκαν εφαρμογή και εδώ. Αποτυχημένοι πολιτικοί ήταν στην πλειοψηφία τους όσοι βρέθηκαν στο τιμόνι της. Η διοίκηση της ΕΒZ ήταν ένα καλό μπόνους για κομματικά στελέχη «πρώτης γραμμής» που απέτυχαν να εκλεγούν σε ψηλότερες θέσεις. Έτσι λοιπόν όπως ήταν αναμενόμενο, το μόνο που γνώριζαν να κάνουν καλά ήταν να διορίζουν με κομματικά κριτήρια, βυθίζοντας έτσι την βιομηχανία όλο και περισσότερο στον οικονομικό μαρασμό.

Οι αθρόες κομματικές προσλήψεις αντιπαραγωγικών κατά κανόνα εργαζομένων και η ανταμοιβή τους με παχυλούς μισθούς συν την παντελή αδιαφορία για τον εκσυγχρονισμό της βιομηχανίας έτσι ώστε να γίνει ένας ισάξιος «παίκτης» σε διεθνές επίπεδο, ήταν η βασική αίτια της καταστροφής. Η αναξιοκρατία και ο νεποτισμός βρήκαν περίοπτη θέση και στο χώρο αυτό. Όχι μόνο στις προσλήψεις, αλλά γενικότερα σε ότι είχε να κάνει με την λειτουργία της επιχείρησης, από το ποιος θα σπείρει τεύτλα, ποιος θα συγκομίσει στην καλύτερη περίοδο, ακόμα και ποιοι εποχικοί θα πηγαίνουν για εργασία ή θα γυρίζουν άσκοπα σε χώρους του εργοστασίου για να δικαιολογήσουν το ημερομίσθιο τους.

Με όλα αυτά, αλλά και πολλά που δεν είναι του παρόντος, φτάσαμε στο σημείο να νοιώθουμε ανακουφισμένοι που πωλείται. Γιατί αυτή η κατάσταση έπρεπε επιτέλους να σταματήσει. Η τευτοκαλλιέργεια στην Ελλάδα- αλλά και διεθνώς- έχει πολλά περιθώρια εξέλιξης και αυτό είμαι βέβαιος το γνωρίζουν καλά οι Γάλλοι συνάδερφοι αγρότες. Όπως επίσης γνωρίζουν από πρώτο χέρι το τι αντίκτυπο έχει η ύπαρξη μιας βιομηχανικής μονάδας υπό πλήρη λειτουργία στην οικονομική ζωή του τόπου όπου βρίσκεται, αφού δίνει δουλεία σε εκατοντάδες εργαζόμενους και σε δεκάδες επαγγελματίες τις περιοχής.

Άλλος ένας παράγοντας που δίνει αισιοδοξία στους καλλιεργητές είναι η μορφή της Γαλλικής εταιρίας Cristal Union η προσφορά της οποίας αναδείχθηκε επικρατέστερη για να είναι η νέα ιδιοκτήτρια της ελληνικής βιομηχανίας. Η Cristal Union είναι κατ’ αρχήν 100% μια συνεταιριστική εταιρεία. Ανήκει σε χιλιάδες αγρότες, όπως συμβαίνει και με άλλες ακόμη μεγαλύτερες εταιρίες του κλάδου όπως οι γερμανικές Nordzucker και Sudzucker. Η μορφή αυτή λειτουργίας παρ’ ό,τι απέτυχε παταγωδώς στην Ελλάδα των διεφθαρμένων αγροτοσυνεταιριστών, στο εξωτερικό θριάμβευσε δείχνοντας για άλλη μια φορά, πόσο απέχουμε ως λαός και ως νοοτροπία από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Ένα άλλο θετικό χαρακτηριστικό της εταιρείας είναι ότι δεν πρόκειται για κάποιον πολυεθνικό κολοσσό αλλά για μια όχι μεγάλη Γαλλική εταιρεία, που για πρώτη φορά επεκτείνει τις δραστηριότητες τις έξω από την χώρα της. Αυτό θα την κάνει σίγουρα πιο επιφυλακτική και προσεκτική στα πρώτα της βήματα.

Παρά τη δύσκολη θέση της ΕΒΖ και την πολύ κακή χρόνια που αναμένεται για φέτος, αφού εξαιτίας μιας σειράς από αρνητικούς παράγοντες και συγκύριες δεν σπάρθηκαν τεύτλα, ένας νέος άνεμος αισιοδοξίας πνέει για την τευτλοκαλλιέργεια. Είμαι βέβαιος πως η νέα διοίκηση δεν θα κάνει τα ιδία λάθη με τους προκάτοχους της.

Αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή στους ανθρώπους της, αυτή θα ήταν να εξαφανίσουν από το οπτικό πεδίο των αγροτών όλους αυτούς που με τα ψέματά τους έκαναν την ΕΒΖ αποκρουστική για τον πολύ κόσμο, τόσο που όπως πολλοί λένε, «και χρυσό να μου δώσουν εγώ δεν βάζω τεύτλα».
Όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους

Νίκος Λιολιόπουλος
Τευτλοκαλλιεργητής, πρόεδρος τευτλοεξαγωγέων εργοστασίου Πλατέος




                                                πηγή agrotypos.gr